مبلمان، صنعتی بدون تعرفه قیمت
مصاحبه دکتر رامین سمیع زاده با روزنامه گسترش صمت
شاید این پرسش در ذهن شما هم پیش بیاید که معیار قیمت‌گذاری مبل چیست و چرا در بازار مبل ایران، با قیمت‌های گوناگونی روبه‌رو می‌شویم؟ برای پاسخ به این پرسش، باید بگویم که صنعت مبل، مانند لبنیات یا کالاهای دیگر نیست که تولید و کیفیت و حتی تیراژ تولید آن مشخص باشد و اتحادیه مربوط به آن صنف؛ نسبت به قیمت‌گذاری کالاهای زیرمجموعه خود اقدام کند.
قیمت مبل، از پارامترهای ویژه‌ای که در چرخه تولید آن مورد توجه و استفاده قرار گرفته است، پیروی می‌کند.
یکی از این پارامترها، هنرمندی استادکاران مبل‌ساز است که می‌توانند با طراحی، کنده‌کاری، منبت‌کاری و دیگر هنرمندی‌های درخور تحسین؛ قیمت مبل را تحت تاثیر قرار دهند.
برای چنین هنرآفرینی‌هایی، تعرفه‌ای وجود ندارد که بتوان قیمت مبل را با در نظر گرفتن آنها، تعیین و مشخص کرد.
تولیدکنندگان ما، قیمت نهایی مبل‌های خود را، با جمع کردن مجموع هزینه‌ها، شامل مالیات، عوارض شهرداری، تبلیغات میدانی و رسانه‌ای، مواد اولیه و اجاره‌بهای محل کسب خود (در صورت مالک نبودن) تعیین می‌کنند. اساس و پایه قیمت‌گذاری مبل، تعرفه نیست.
مسئولان نیز از این امر آگاهی دارند و به همین دلیل، رد پای آن سیستم نظارتی و تعزیراتی معمول و جاری؛ در صنف مبل‌سازان و مبل‌فروشان دیده نمی‌شود.
دنیای امروز، دنیای مدیریت صحیح است.
در عرصه قیمت‌گذاری نیز، با نگاه بخشنامه‌ای نمی‌شود قیمت‌ها را کنترل کرد. ما باید برای ایجاد یک سیستم موازنه‌ای در عرصه قیمت‌گذاری؛ در پی ایجاد یک فضای رقابتی باشیم تا تولیدکنندگان بتوانند خودشان قیمت‌ها را کنترل کنند.
استفاده از رانت کالا، موجب بالا رفتن قیمت‌ها می‌شود.
این سیاست اشتباهی است که ما برای رسیدن به نقطه مطلوب رشد و توسعه، جلوی واردات مبل را بگیریم.
این کار، نه‌تنها به رشد صنعت مبل‌سازی کمک نمی‌کند؛ بلکه موجب فاصله گرفتن این صنعت از فناوری روز دنیا نیز خواهد شد.
البته باید تاکید کنم که دروازه واردات، باید روی مواد اولیه و مبل‌های باکیفیت باز باشد، نه هر مبلی. متاسفانه آنچه امروز در گستره بازار مبل با آن روبه‌رو هستیم، رشد و گسترش واردات مبل‌های چینی بی‌کیفیت، با قیمت‌های گوناگون است. ما نباید صنعت مبلمان کشور خودمان را، با واردات مبلمان بی‌کیفیت چینی، وارد عرصه رقابت کنیم.
این رویداد، فقط به رقابت در قیمت‌گذاری مبل، منجر خواهد شد. برای اینکه مبلمان ساخت کشور چین، دارای ۲۰ لایه کیفیتی است.
این یعنی اینکه ما با وارد کردن این ۲۰ گونه از کیفیت مبلمان چینی، باید ۲۰ لایه قیمتی را نیز در بازار مبل کشور، اجراکنیم. نتیجه چنین عملکردی، بی‌ثباتی در بازار مبل خواهد بود.
به‌ویژه در حوزه قیمت‌گذاری. مورد خطرناک‌تری که در کمین صنعت مبل ما نشسته، این است که کشور چین، از هر مدل و طرح مبل؛ ۲۰ مورد تولید می‌کند. آن هم با درجه‌های کیفی متفاوت. معنی این اتفاق این است که دو خریدار، با توانایی مالی و اقتصادی بسیار متفاوت؛ می‌توانند یک مدل و طرح از یک مبلمان را خریداری کنند! یکی با پرداخت رقم بالای میلیونی و دیگری با پرداخت رقمی بسیار پایین‌تر و نازل‌تر. این جریان اقتصادی، نتیجه افتادن در چرخه رقابت، آن هم با مبلمان چینی است.
بنده معتقدم که کاربرد واژه خودکفایی درباره تولید یک کالا، کاربرد مناسبی نیست.
برای اینکه باید به بی‌نیازی کامل در عرصه تولید و صنعت برسیم تا خودکفا شویم. بهتر است بگوییم که ما در یک حوزه یا بخش ویژه؛ رشد و توسعه داشته‌ایم.
با این تعریف، باید اعلام کنم که صنعت مبل‌سازی ایران، در بخش فوم، به رشد و توسعه مطلوبی رسیده است.
دیدگاه خود را ثبت کنید